Televizyon, eğer açmazsanız, en az üzerinde durduğu sehpa kadar tehlikesizdir. Fakat açtığınızda, iş değişir. Örneğin; TV üzerinden yapılan birçok yayına neden ‘program’ dendiği ve kimi programladığı aşırı göz önünde olduğundan, en az sorgulanan kısmıdır bu tehlikeli vakit kaybetme aygıtının.
Program ve reklam olmadan yayın olmaz. Bu çıkarım, istisnasız tüm ulusal kanallar için geçerlidir. Hemen aklınıza reklam olmayan ve paralı üyeliğe dayalı dijital kanallar gelebilir. Orada da durum farklı değildir. Hatta daha titiz bir değerlendirmeye tabi tutulması gereken, ayrı bir inceleme konusudur burası.
Sosyal İkilem adlı Netflix belgeselinde bir cümle adeta aklıma kazındı:
‘Reklam yoksa, ürün sensin…’
Televizyon endüstrisinin garip kavramları, biz tüketiciler için değil, tamamen bu endüstriden beslenen gösteri devleri tarafından icat edilmişlerdir. Zaplamak, primetime, kanal, kuşak, program ve tabi ki reklamlar…
Ronaldo’nun tasarladığı şampuanlar, ülkenin en seçkin ‘program’ sunucularının tanıttığı balık yağları, kast ajansları tarafından devşirilen proje aileler, doktor önlüğü giyen kişilerin diş etleriniz hakkındaki tavsiyeleri…
Bu yapmacık, plastik, yaşadığımız dünyada karşılığı olmayan ‘şeyler’i garipsemeyen ve adeta buna cevap veren bir tüketici evreni.
Aklı başında bireyler olarak, bu yapmacık evrenlerin farkında olduğunuzu düşünmekte haklısınız. Fakat bunu bilinçli olarak gerçekleştiriyorsunuz. Bilinçaltınız ise, farklı bir dilden konuşuyor!
Bilinçaltının, şaka algısı yoktur. Özellikle PrimeTime ile başlayan saatlerde bilinç tamamen zayıflamaya, bilinçaltını kontrol eden muhafızlarını ise dinlenmek için kendi derinliklerine gönderir. Nöbetçilerinden, yani bilincin işlevinden ‘kısmen’ arınmış bilinçaltı ise, nispeten korumasız kalmıştır. Artık her şaka gerçek; her gerçekse, bir mesajdır!
‘Deneyin! Şimdi marketlerde, yeni, eşsiz, kat kat, gerçek kahve deneyimi, buz gibi, sıcacık…’
Not: Yukarıdaki son mesajlardan bir kısmı dahi size bir ürünü çağrıştırıyorsa, ‘tehlike’ konusundaki samimiyetimden şüphenizin kalmaması gerekir. Ben onların oradan nasıl çıkarılıcaklarını biliyorum. Onları oraya ekenlerin en sevmediği şey de bu!
Mesela televizyon karşısında uyumamamanız gerekir. Çünkü uyku ve uyuşmuşluk halindeki zihin, o derece verimli bir dalga düzeyinde seyretmektedir ki, bu hal hipnozdan başka bir şey değildir. Fakat unutmayın, kulaklarınız işlevsiz değildir ve televizyondan gelen her uyarı ‘bir şekilde’ içeri sızmaktadır.
Bu mesajların aldatıcılığı, sizi satın almaya yönlendirme eylemine sevk edecek kadar güçlü olmamasında saklıdır. Elbette uyanıp bir şey satın almazsınız. Fakat bir şeyler satın almaya karar verdiğinizde, bir hortlak gibi dirilen güdünün kaynağında, bu mesajların izi açık ve net bir şekilde izlenebilir.
Mesela girdiğiniz süpermarkette hiç ihtiyacınız olmadığı halde sepetinizde bulunan ürünleri ve onların neden orada olduklarını merak ederek işe başalayabilirsiniz.
Unutmayın, alışveriş zamanı, bilinç tam kadro görev başında olduğu için sebepler bulmak konsunda en ufak bir sıkıntı çekmeyeceksiniz. O derece ki, bu satırları yadsımaya kadar götürecek sebepler olacak bunlar.
Siz gene de, mevcut televizyon teknolojisinin, reklam çıktığında sessize geçecek kapasitesi olduğunu, ama bunun üreticiler tarafından aktive edilmediğini, tam tersine reklamlar başladığında ses yüksekliğinin arttığını; televizyon aldığınız için üzerine size para ödenmesi gerektiğini ve bunun ciddi ciddi dillendirildiğini, uzaktan kumanda ergonomisinin bıkmaksızın zaplama yapanlar için rahatsızlık verecek şekilde dizayn edildiğini, bilinçaltınızın özellikle akşam saatlerinde çok ama çok kırılgan olduğunu (bence şimdilik fazlasıyla yeter) aklınızın bir köşesinde tutun.
Ha bi’de, reklam seyretmek üzere programlanmış olup olmadığınızın da farkına varmak için, karşılaştığınız ilk reklam kuşağında (kuşatmasında) televizyonu kapatıp kapatamayacağınızı görmek için iradenizi de teste tabi tutmayı ihmal etmeyin.
Kapatabilecek misiniz?
