‘Gerçek Budo bir sevgi işidir. Birbirimizle mücadele etmeme, öldürmeme ve her şeye hayat verme işidir. Sevgi her şeyin koruyucu meleğidir. Hiçbir şey onsuz var olamaz. Aikido, sevginin idrak edilmesidir.’
O’Sensei Morihei Ueshiba
Aikido, modern bir Japon savaş sanatıdır. Diğer Japon savaş sanatlarında da olduğu gibi, yalnızca bir korunma ve savunma tekniği değil; aynı zamanda ruhsal gelişimi destekleyen bir öğretidir.
Aikido üç kanjiden oluşur ve kelime anlamı evrensel enerjiye uyum yoludur.
Ai; Uyum.
Ki (Çi): evrensel enerji, tüm evrene hayat veren enerji, içimizde var olan ancak bilinçli olarak kullanmayı bilmediğimiz içsel güç.
Do: Yol.
Aikido ile insanın kendi yaşam gücünü geliştirmesi, kazanımlara ve yenilgilere bağlanmaması; kendisiyle, doğayla, karşısındakiyle ve çevresindeki her şeyle uyum içinde olması ve uyumsuzluğun getirdiği olumsuzluklardan uzaklaşması hedeflenir.
Kendini tanımak, kendinle savaşmak ve kendini aşabilmek olarak da tanımlanabilecek Aikido, etkili ama güç gerektirmeyen bir savunma sanatıdır.
Kişisel farkındalık, yaratıcılık ve doğayla uyum içinde olmakla elde edilen gücün yoludur.
Aikido, Morihei Ueshiba tarafından 1920’li yıllarda geliştirilmeye başlanmıştır. Temelinde kenjutsu, aiki-jujutsu ve daito-ryu vardır. 20. Yüzyılda ortaya çıktığı için, Aikido, Budo’nun (savaşçının yolu) modern bir yorumu olarak da görülmektedir.
Teknikleri, uyumu ve ruhsal yönden gelişmeyi amaçlayan fiziksel egzersizlerdir. Aikidokalar (aikido öğrencileri) geliştikçe, teknikleri kendilerini savunmak için değil, uyum için kullanırlar.
‘Aikido, ne bir dövüş tekniği ne de bir düşmanı yenme yöntemidir. O, dünyaya uyumu getirmek ve insanın varlığını tek bir bütüne dönüştürmek için vardır. Bir düşman benimle savaşmak isterse, evrenin kendisiyle savaşmak istemektedir ve evrenin uyumunu bozacaktır. İşte bu nedenler daha bunu düşündüğü anda yenik düşmüştür.’
O’Sensei Morihei Ueshiba
Kurucusu Morihei Ueshiba, aikidokaların yarışmamak ve kendilerini yenmek yolunda ilerlemeleri için müsabaka düzenlenmesini yasaklamıştır.
Aikidokalar rakiplerinin gücüne uyumlanır ve birlikte akarak yenilmez olurlar. Çünkü Aikido’da rakibi yenmeye çalışan, kendisini yener. Bu yüzden Aikido karşılıklı yapılır; fakat müsabakası yoktur.
Aikido’da teknikler genellikle silahsızdır ya da bokken (kılıç), jo (sopa) ve tanto (tahta bıçak da kullanılabilir.
Aikidokalara öncelikle tekniklere nasıl tepki verecekleri ve güvenli bir şekilde yere nasıl düşecekleri öğretilir. Aikidokalar, gözlemleyerek ve pratik yaparak kendi tekniklerini mükemmelleştirmeye çalışırlar.
Bir savunma sanatı olarak düşünülse de teknikleri öldürücü olabilir. Ancak rakibe zarar verebilecekken vermemeyi öğrenme ve isteme durumu Aikido’yu bir sevgi yolu yapmaktadır.
Bugün, Avrupa’ya uygun hale getirilmiş, modern ve köklerinin korunduğu, kaynağından ilk çıktığı şekliyle devam eden geleneksel (iwama ryu) olarak ikiye ayrılmıştır.
Giysiler
Yeni başlayanlar bol pantolon ve düğmesiz, cepsiz bir ceket (gi) giyerler. Beyaz renkteki kıyafetlerini yumuşak pamuklu bir kemerle bağlarlar.
Siyah kemer düzeyine gelenler bu kıyafetlere ek olarak, uzun pileli Hakama adı verilen bir kıyafet daha giyerler.
‘Aikido’yu takip edecek ve bu yolda yürüyecek insanlara sesleniyorum:
Aikido, başkalarını doğru yola getirmek değildir; o, kendimizi doğru yola getirmektir.’
O’Sensei Morihei Ueshiba
